Κάποτε η λέξη "Αλλαγή" ήταν ένα σύνθημα προεκλογικής καμπάνιας. Σήμερα, η αλλαγή είναι παντού γύρω μας: αλλαγές στην τεχνολογία, στις αγορές, στις ομάδες εργασίας, ακόμα και στις ίδιες μας τις ανάγκες. Κι όμως, όταν έρθει η στιγμή να κάνουμε μία σημαντική αλλαγή στη ζωή μας… κάτι μέσα μας αντιστέκεται.

Όλοι θα συμφωνήσουμε ότι δεν είναι έλλειψη θέλησης. Είναι απλά ο φυσικός ανθρώπινος φόβος που γεννιέται και μας κρατάει πίσω.

Μεγαλώσαμε σε μια εποχή που η σταθερότητα θεωρούνταν αρετή

Πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε με γονείς που δούλεψαν μια ολόκληρη ζωή στην ίδια θέση ή στην ίδια εταιρεία. «Να μπεις στο Δημόσιο, να μην σε κουνάει κανείς», μου έλεγαν εμένα.

Για εκείνους, η ασφάλεια της σταθερής δουλειάς ήταν σημάδι αξιοπρέπειας και επιτυχίας. Το αβέβαιο της αλλαγής, είτε επαγγελματικής είτε προσωπικής, συνδεόταν με ρίσκο, ανασφάλεια, ίσως και σίγουρη αποτυχία.

Αυτό το μοντέλο σταθερότητας, όσο κι αν δεν ταιριάζει στις σημερινές συνθήκες, ζει ακόμη μέσα μας. Κουβαλάμε ασυνείδητα την ιδέα ότι «δεν πρέπει να ταράξουμε τα νερά». Γι’ αυτό και, όταν σκεφτόμαστε μία εργασιακή αλλαγή, να φύγουμε από μία δουλειά που δεν μας εκφράζει, να δοκιμάσουμε κάτι νέο, να εξελιχθούμε, συχνά νιώθουμε ενοχή, φόβο ή σύγχυση.

Η ασφάλεια & το γνώριμο

Το γνώριμο, ακόμη κι αν δεν μας εμπνέει πια, προσφέρει το αίσθημα της προβλεψιμότητας. Ξέρουμε τι να περιμένουμε, πώς να αντιδράσουμε, πού στεκόμαστε. Το άγνωστο, αντίθετα, μας απογυμνώνει από τον έλεγχο, κι εκεί γεννιέται ο φόβος.

Στην επαγγελματική ζωή, αυτό μεταφράζεται σε φράσεις όπως:

• «Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να αλλάξω»,
• «Τουλάχιστον ξέρω τι έχω εδώ»,
• ή το κλασικό «ας περάσει και αυτή η περίοδος και βλέπουμε».

Όμως η στασιμότητα δεν είναι μόνο ασφάλεια. Είναι και αναβολή. Και κάθε αναβολή, με τον καιρό, γίνεται βάρος. Και το βάρος, πολλές φορές, γίνεται αβάσταχτο.

Η αλλαγή…

Η αλλαγή τις περισσότερες φορές «πυροδοτείται» από κάτι εξωτερικό: μία απώλεια, μία οικονομική δυσκολία, μία κρίση. Ωστόσο, δεν είναι μόνο εξωτερική, πρώτα απ’ όλα, είναι μία εσωτερική διαδικασία.

Αν δεν αλλάξει ο τρόπος που σκεφτόμαστε, που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και τον ρόλο μας, καμία εξωτερική μετακίνηση δεν θα φέρει πραγματική εξέλιξη. Όταν αρχίσουμε να βλέπουμε την αλλαγή όχι ως απειλή αλλά ως μέσο που μας δείχνει ποιοι μπορούμε να γίνουμε, τότε κάτι μετατοπίζεται μέσα μας.

Και αυτό είναι το πρώτο βήμα… πάντα.

Από τον φόβο στην εμπιστοσύνη

Το μυστικό; Δεν χρειάζεται να «ξεπεράσουμε» τον φόβο της αλλαγής. Χρειάζεται απλά να τον κατανοήσουμε, να τον δούμε ως ένδειξη ότι κάτι σημαντικό, κάτι δικό μας περιμένει λίγο πιο πέρα.

Η εμπιστοσύνη δεν γεννιέται όταν όλα είναι ξεκάθαρα. Αντίθετα, γεννιέται όταν αποφασίζουμε να προχωρήσουμε παρ’ όλο που δεν είναι.

Η αλλαγή ξεκινά την στιγμή που η αφορμή (η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι) σε κάνει να δεις διαφορετικά τον εαυτό σου.

Τελική Σκέψη

Κοιτάξτε γύρω σας. Ο κόσμος αλλάζει με ταχύτητα φωτός. Η επιλογή δεν είναι αν θα αλλάξουμε, αλλά αν θα αποφασίσουμε εμείς πού θα πάμε ή αν θα μας πάει η φόρα. Μην αφήσετε το βάρος της στασιμότητας να γίνει το μοναδικό σας κίνητρο.

Αθανασόπουλος Γιάννης ΜΒΑ
Corporate Trainer | EMCC | Developer