Πάντα κάθε γονέας όταν κρατάει το παιδί στα χέρια του για πρώτη φορά, κατά κανόνα κλαίει. Κλαίει και κάνει όνειρα για αυτό το μικρό και αδύναμο πλάσμα. Ονειρεύεται να γίνει γερό, δυνατό, με υγεία. Ονειρεύεται να τελειώσει το σχολείο, το πανεπιστήμιο. Ονειρεύεται να βρει μια καλή δουλειά και να είναι πετυχημένο. Να κάνει οικογένεια. Να κάνει αυτά που δεν κατάφερε ο γονέας. Να πραγματοποιήσει όνειρα …

Τι γίνεται όμως όταν το παιδί έχει άλλα όνειρα; Εκτός από την απογοήτευση, θα προσπαθήσουμε να επαναφέρουμε τάξη στην οικογένεια. Όλοι να ακολουθήσουν την νόρμα. Και αν αυτό δε γίνει, έρχονται οι συγκρούσεις. Από τη μία το παιδί θέλει να είναι ο εαυτός του και να κάνει αυτά που ονειρεύεται και από την άλλη ο γονέας (αδιαμφισβήτητα με καλή πρόθεση) να θέλει το καλύτερο για το παιδί του.

Τι γίνεται όταν το παιδί δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του γονέα; Τι γίνεται όταν έρχονται τα πάνω – κάτω;

Με γνώμονα ότι θέλουμε το καλύτερο για το παιδί μας, πώς μπορούμε να αποδεχτούμε το παιδία μας. Να αποδεχτούμε και τα ‘’καλά’’ και τα ‘’κακά’’ του; Να τον αποδεχτούμε για αυτό που είναι. Να αποδεχτούμε το διαφορετικό (για εμάς) και να είμαστε σε θέση να υπερασπιστούμε απέναντι σε άλλους, και για το ποιο είναι αλλά και για τις επιλογές του. Να δείξουμε ότι είμαστε εκεί ως γονείς, και με πράξεις και με λόγια, με στόχο το παιδί να είναι ευτυχισμένο και ασφαλές.